In 1987 kocht ondernemer Adrie Willemse een nieuwe bus. De werklust van het duo is 36 jaar later nog altijd duidelijk aanwezig. “Mijn lijf heeft meer reserveonderdelen nodig dan die bus!” grapt Willemse. Daarmee vat hij het werkethos van zijn Toyota HiAce treffend samen.
Binnenkort viert Adrie Willemse zijn 80ste verjaardag. Zijn gezondheid is gelukkig nog prima, maar onlangs kreeg hij in het ziekenhuis wel een nieuwe knie. Daarmee kan hij er weer jaren tegenaan, maar met de nodige zelfspot constateert hij dat hij zelf meer reserveonderdelen nodig heeft dan zijn Toyota HiAce: “Hij is weer goedgekeurd voor de komende twee jaar. Alleen de ruitenwissers hoefden te worden vervangen. Kostte 26 euro.”
Werken wanneer ik wil
Voor op de Toyota HiAce prijkt trots: ‘Modestoffen Willemse’. De winkel van Adrie Willemse in het Noord-Brabantse Hoogerheide verkoopt modestoffen en fournituren. Dat laatste is een mooi woord voor zaken zoals knopen, ritssluitingen, garen en lint. Willemse merkt dat er nog altijd veel mensen zijn die zelf kleding willen maken: “Omdat er steeds minder winkels zijn zoals die van mij, weten klanten van heinde en verre me nog te vinden. Ik kan werken wanneer ik wil, dus ik blijf af en toe open. Voor mijn klanten en omdat ik het nog te leuk vind om helemaal te stoppen.”
Pragmatisch denken
Aan stoppen had Willemse in 1987 nog geen moment gedacht. Het was juist een topjaar, waarin hij het werk zelfs met drie personeelsleden maar ternauwernood aankon. Willemse maakte zijn onderneming een succes door pragmatisch te denken: “Als ondernemer heb ik mezelf altijd afgevraagd wat je opschiet met hoge kosten”, zegt hij. In die geest vervoerde hij zijn stoffen in de jaren zeventig nog met een imperiaal op het dak van zijn privéauto, maar die werd al snel te klein.
Mooi, bescheiden busje
Er moest een bus komen en dat werd een Toyota. Waarom? “Praktische redenen,” zegt Willemse, “de regionale Toyota dealer was een oud-klasgenoot van me, dus dat was makkelijk zakendoen. Toyota was ook het enige merk dat een mooi, bescheiden busje had. Andere merken hadden alleen joekels en die had ik niet nodig.” Zes jaar lang reed Willemse met een tweedehands HiAce, maar in 1987 had hij de middelen om een nieuwe bus te kopen. Weer een HiAce, want de oude had nooit voor grote kosten gezorgd.
Korte wielbasis
De HiAce die Willemse in 1987 kocht was er eentje van de derde generatie, die in 1982 op de markt kwam. Willemse koos voor de H50, de versie met korte wielbasis, maar je kon de HiAce destijds ook met lange wielbasis of zelfs als pick-up kopen. Onder de voorstoelen ligt een tweeliter benzinemotor die een bescheiden 88 pk levert. De pook van de vierbak hangt aan de stuurkolom en het interieur is een zee van barre kaalheid: luxe is nergens te bekennen.
Zelf hoezen gemaakt
Zo hoort het volgens Willemse ook: “Het gaat om de laadruimte, die is altijd groot genoeg geweest. Om mijn stoffen in te vervoeren, maar ik ben er ook wel eens mee op vakantie geweest. Als je een matras achterin legt heb je een prima camper. Onze elektrische fietsen passen er ook in. Dat hij geen airco heeft, geeft niet. In 1987 was het er niet en nu mis ik het niet. Er is in al die jaren maar één groot probleem geweest: de bekleding van de stoelen versleet heel snel. Daar heb ik zelf hoezen voor gemaakt.”
Even net als vroeger
Hoge kosten heeft de HiAce nooit opgeleverd. De regionale dealer tekent voor het onderhoud en veel meer dan nieuwe filters en olie had de Toyota nooit nodig. Willemse: “Hij kost nauwelijks wat en staat niet in de weg, dus wat mij betreft mag hij blijven. Veel heb ik nooit gereden en dat doe ik nu nog niet, maar toen ik vorig jaar mijn oude magazijn verkocht en moest leeghalen kwam de bus weer heel goed van pas. Toen was het weer even net als vroeger, samen hard werken.”
Trouwste werknemer
Dat harde werken is nu verleden tijd. Zowel Adrie als de bus doet het lekker rustig aan. Ondertussen verbazen ze zich over het feit dat ze steeds vaker worden nagezwaaid: “Mensen vinden zo’n oud busje blijkbaar leuk. Een paar jaar geleden stonden we in Youngtimer Magazine. Dat verhaal hebben veel mensen gelezen, maar hier in het dorp zijn we natuurlijk ook al 36 jaar een bekend duo. 36 jaar, als je dat zo zegt is het inderdaad wel heel lang.” Toch is het voorlopig geen tijd voor pensioen. Niet voor de ondernemer en niet voor zijn trouwste werknemer.
